Als ik er klaar voor ben, dan…

Dan… niks. We zijn zelden ‘gemotiveerd’ om die dingen te doen of te veranderen die écht belangrijk voor ons zijn of een diepe impact hebben op ons gevoelsleven. Op onszelf en ons geluk. We voelen ons hier zelden ‘klaar voor’.

We willen wel het resultaat, maar zien op tegen de weg ernaar toe met alle onzekere gevoelens die daarmee gepaard gaan. Of we voelen weerstand en vinden het ‘niet leuk’ om moeilijke dingen te doen. We willen wel de berg over, maar niet door een dal lopen. We willen wel de top ervaren en het mooie uitzicht, maar niet afzien. We willen het liefst maximale output zonder input. Resultaat zonder actie. Een magische toverstaf en poef: happy forever after.

Maar: als er iets mist in de essentiële dingen van het leven, zoals onze gezondheid, welzijn en zingeving, is het altijd nodig om stappen te zetten waarbij we onze nek hebben uit te steken of onze horizon hebben te verbreden. Lastige stappen, die ons raken, of die spanning, verwarring of onzekerheid oproepen. Stappen waarbij we iets ‘nieuws’ te doen hebben, angstdrempels hebben te nemen, uit de veilige modus hebben te bewegen. Grenzen hebben te doorbreken in onszelf.

Toch gaan we belangrijke gevoelskeuzes en impactvolle veranderingen in een split second uitstellen, vermijden en overdenken. We vinden tegenargumenten en verzinnen excuses. Alles om maar geen stap te hoeven zetten in de richting die we, diep in ons hart, eigenlijk wél op willen. Angst als raadgever met weinig tot nul daadkracht tot gevolg. Vermijden in plaats van leiden. Terugkeren in plaats van doorlopen.

Het is goed om te begrijpen dat onze eeuwenoude evolutie hierin een sturende rol speelt. Ons oerbrein (reptielenbein) is geprogrammeerd voor overleving en scant voortdurend op mogelijke dreiging. Triggert op innerlijke spanningen en slaat groot alarm.

Als je dus gaat wachten op motivatie, of het juiste moment, dan kom je bedrogen uit. Je voelt je nooit ‘klaar’ voor iets waar je van binnenuit spanning bij voelt. Het oerbrein zal je altijd willen behoeden voor risico’s. Het zal je altijd willen houden op de ‘veilige’ bekende plek (ook als deze niet fijn is). Het zal je daarom altijd bang maken en zorgen aanpraten.

We zijn onbewust dus veel meer gemotiveerd (geprogrammeerd) om gevoelens van onzekerheid en stress te vermijden. We worden veel meer getriggerd en gemotiveerd door angsten en het handhaven van een gevoel van veiligheid, dan om onszelf te bewegen naar iets nieuws toe.

Dus: Als het nodig is iets te veranderen, is het zaak niet in je hoofd te blijven zitten. Stop met piekeren, denkcirkels, wachten tot je er klaar voor bent. Wachten op het ‘juiste moment’. Stop met je veranderingsbehoefte weg te redeneren. Dat houdt je klein. Het zet je vast. Het leidt nergens toe. Ja: het leidt tot lijden.

Het is zaak ondanks een onzekerheid of angst, naar voren te bewegen. De cirkel te doorbreken. 

Als je van binnenuit gevoeld hebt: ik wil ander werk, ik wil die nieuwe hobby, ik wil meer balans, ik wil dichterbij de natuur wonen, ik wil meer quality time met mijn gezin, …is het zaak om dit gevoel serieus te nemen. 100% toe te laten. En tot actie over te gaan. Hulpbronnen te zoeken als dat nodig is. Doelgericht te beginnen met die eerste stappen te zetten die de gewenste verandering ondersteunen.

Ook al voel je je gespannen over wat er komen gaat en betekent dit onrust en onzekerheid. Het gaat over de keuze dat je LEVEN verkiest boven OVERLEVEN. Dat niet een oude programmering, maar JIJ aan het stuur staat om keuzes te maken. Dat niet de angst regeert, maar dat jouw wil en levenslust je door barrières heen trekt, op weg naar vernieuwing.

Laat je motivatie zijn dat je uit deze onbevredigende situatie wilt. En dat je dat kunt. Nu. Doorbreek je impasse. Je bent er klaar voor.